Płytkie jeziora Polesia z punktu widzenia teorii stabilnych stanów alternatywnych

jeziora poleskie, teoria alternatywnych stanów stabilnych, substancje odżywcze, makrofity, plankton, ryby

Latem 2000 r. zbadano ekosystemy sześciu płytkich jezior Polesia Lubelskiego (Kleszczów, Rotcze, Długie, Sumin, Głębokie Uścimowskie i Syczyńskie) w celu zweryfikowania hipotezy, czy sformułowana w krajach Europy zachodniej teoria alternatywnych stanów stabilnych jezior może być stosowana w odniesieniu do jezior polskich. Wody jezior cechował szeroki zakres stężeń fosforu całkowitego (119.7-436.0 mg P dm^–3 ) oraz chlorofilu-a (1.28-357.0 mg dm^–3 ). Stopień rozwoju makrofitów wyrażony współczynnikiem PVI wynosił odpowiednio: 29,3; 34,5; 31,2; 3,3; 0,8 i 0,0 %. Biomasa planktonu skorupiakowego zawierała się w przedziale od 267 do 3623 g s.m. dm^–3 , zaś ryb od 2.57 do 19.82 kg CPUE^–1. W oparciu o analizę powyższych czynników, jeziora Kleszczów i Rotcze zostały sklasyfikowane jako mikrofitowe, jezioro Syczyńskie jako fitoplanktowe zaś Długie, Sumin i Głębokie Uścimowskie jako położon e pomiędzy dwoma ekstremalnymi stanami. W pracy przedyskutowano wpływ użytkowania zlewni oraz wewnętrznych mechanizmów buforowych opartych o interakcje troficzne w jeziorach i decydujących o przynależności jezior do poszczególnych stanów.