RESEARCH PAPER
Improvement of the soils exposed to erosion in a loessial landscape
 
More details
Hide details
1
Instytut Gleboznawstwa i Kształtowania Środowiska, Uniwersytet Przyrodniczy, ul. S. Leszczyńskiego 7, 20-069 Lublin, Poland
 
 
Publication date: 2022-04-11
 
 
Acta Agroph. 2008, 4(164), 1-160
 
KEYWORDS
ABSTRACT
This monograph presents findings from a long-term study designed to explore an effect of accelerated erosion on soil properties in a loessial landscape and ways of soil amelioration with the use of synthetic polymers. Soil erosion results in heavy differentiation of a soil cover with natural pedons being reduced or overbuilt. Both eroded and colluvial soils differ from non-eroded soils not only in morphological features but also in particle-size distribution, organic matter content and plant nutrients. Slight, moderate and severe erosion has an adverse effect on physical properties of Haplic Luvisols developed from loess. In Ap horizons of eroded soils developed from Bt horizon, clay content and bulk density are on the increase whereas the content of organic matter, content of water-stable aggregates, field water capacity and retention of water useful for plants decrease, and porosity, air capacity and air permeability deteriorate. By contrast, in very severely eroded soils whose Ap horizons developed from carbonate loess, pore-size distribution, field water capacity and retention of water useful for plants are favourable and comparable to those in non-eroded soils. Colluvial soils are also characterized by advantageous particle-size distribution, organic matter content, aggregate water stability, and by water-air properties similar to (or even somewhat better than) those of non-eroded soils. As a result of soil erosion, grain yields of spring and winter wheat, corn and spring barley were lower by 5.5-39.7%. By comparison, grain yields from colluvial soils were close to (or even higher than) those from non-eroded soils. Unstable aggregate structure of eroded soils contributes to surface crust forming and further water erosion during intense runoffs. As the soils potentially rich in nutrients for plants, they require restoration of water-stable aggregate structure and improvement in water and air properties. Traditional methods for ameliorating soil physical properties include application of high doses of organic fertilizers, NPK fertilization, liming and crop rotation with an increased share of papilionaceous plants and grasses. In order to supplement traditional methods, synthetic polymers, resistant to microbiological decomposition, non-toxic and environment-friendly, may be added to soil. Field experiments showed that gel-forming polymers: Viterra, Stockosorb, Hidroplus and AgroHydroGel as well as hydrophobic polymers: Terravest 801 and PVAC improved aggregate size distribution and aggregate water stability in the arable layer of eroded Haplic Luvisols developed from loess. Vittera hydrogel applied in doses of 0.5 g kg–1 and 1 g kg–1 of dry soil mass and the other polymers applied in 1 g kg–1 and 2 g kg–1 of dry soil mass proved most effective. Synthetic polymers had also a positive impact on bulk density, total porosity, water capacity, retention of water useful to plants and air permeability in eroded soils. The use of Vittera had a beneficial effect on exchangeable and available potassium in soils. The polymer application caused increases in grain yields of spring wheat grown on slightly, moderately and very severely eroded soils. However, due to high costs of their production, the wider use of gel-forming polymers in agriculture is not economically viable.
METADATA IN OTHER LANGUAGES:
Polish
Ulepszanie gleb ulegających erozji w krajobrazie lessowym
erozja gleby, gleby lessowe, gleby erodowane, środki do ulepszania gleb, hydrożele
W monografii przedstawiono syntezę wyników wieloletnich badań wpływu przyspieszonej erozji na właściwości gleb w krajobrazie lessowym i sposoby ich ulepszenia za pomocą syntetycznych polimerów. Erozja gleb powoduje silne zróżnicowanie pokrywy glebowej, polegające na skróceniu lub nadbudowaniu naturalnych pedonów. Wytworzone gleby w różnym stopniu zerodowane i gleby deluwialne różnią się od gleb nieerodowanych nie tylko cechami morfologicznymi, ale również składem granulometrycznym, zawartością materii organicznej i składników pokarmowych roślin. Zerodowanie w stopniu słabym, średnim i silnym powoduje pogorszenie właściwości fizycznych gleb płowych wytworzonych z lessu. W poziomach Ap gleb zerodowanych wytworzonych z poziomu Bt zwiększa się zawartość iłu i gęstość gleby, zmniejsza się zawartość materii organicznej, zawartość wodoodpornych agregatów glebowych, polowa pojemność wodna i retencja wody użytecznej dla roślin, pogarsza się porowatość, pojemność powietrzna i przepuszczalność powietrzna. Natomiast gleby bardzo silnie zerodowane, których poziomy Ap wytworzyły się z lessu węglanowego, miały korzystną polową pojemność wodną, retencję wody użytecznej dla roślin i rozkład porów, zbliżone do gleb nieerodowanych. Także gleby deluwialne charakteryzują się korzystnym składem granulometrycznym, zawartością materii organicznej, wodoodpornością agregatów, właściwościami wodnymi i powietrznymi zbliżonymi do gleb nie erodowanych lub nawet nieco lepszymi. W wyniku erozji gleb obniżyły się plony ziarna pszenicy ozimej, kukurydzy, pszenicy jarej i jęczmienia jarego o 5,5-39,7%. Natomiast na glebach deluwialnych plony ziarna roślin uprawnych były zbliżone do plonów na glebach nieerodowanych lub nawet większe. Nietrwała struktura agregatowa gleb zerodowanych przyczynia się do powierzchniowego zaskorupienia i dalszej erozji wodnej w czasie intensywnych spływów. Jako potencjalnie zasobne w składniki pokarmowe dla roślin gleby te wymagają przywrócenia wodoodpornej struktury agregatowej oraz polepszenia właściwości wodnych i powietrznych. Tradycyjne metody ulepszania właściwości fizycznych gleb obejmują nawożenie wysokimi dawkami nawozów organicznych, nawożenie NPK, wapnowanie oraz stosowanie zmianowania ze zwiększonym udziałem roślin motylkowatych i traw. Uzupełnieniem tradycyjnych metod może być dodanie do gleby syntetycznych polimerów, odpornych na rozkład mikrobiologiczny, nietoksycznych i bezpiecznych dla środowiska. Badania polowe wykazały, że polimery żelowe: Viterra, Stockosorb, Hidroplus i AgroHydroGel oraz polimery hydrofobowe Terravest 801 i polioctan winylu spowodowały polepszenie składu agregatowego i wodoodporności agregatów w warstwie uprawnej erodowanych gleb płowych wytworzonych z lessu. Najbardziej skuteczne były dawki 0,5 g kg–1 i 1 g kg–1 w stosunku do masy gleby suchej hydrożelu Viterra oraz dawki 1 g kg–1 i 2 g kg–1 pozostałych polimerów. Syntetyczne polimery wywarły również korzystny wpływ na gęstość gleby, porowatość ogólną, pojemność wodną, retencję wody użytecznej dla roślin, pojemność powietrzną i przepuszczalność powietrzną w glebach zerodowanych. Wniesienie Viterry wpłynęło korzystnie na zawartość wymiennego i przyswajalnego potasu w glebach. Zastosowanie polimerów spowodowało zwiększenie plonów ziarna pszenicy ozimej na glebach słabo, średnio i bardzo silnie zerodowanych. Jednak ze względu na wysokie koszty wytwarzania polimerów żelowych ich szersze stosowanie w praktyce rolniczej jest mało opłacalne.
eISSN:2300-6730
ISSN:1234-4125
Journals System - logo
Scroll to top